Trashmageddon 2024 – przygotuj się na Hydrierwerke Challenge!

Hydrierwerke Pölitz, jedna z 12 fabryk wzniesionych przez IG Farben Industrie produkująca paliwo ciekłe z węgla (benzyna syntetyczna). Produkcja benzyny odbywała się według procesu technologicznego Bergiusa opracowanego w latach 20. XX wieku. W początkowym okresie działalności zakład produkował około 2 miliony ton paliwa rocznie, a w kwietniu 1944 roku osiągnął wydajność 2800 ton dziennie. Produkcja ta pokrywała większość zapotrzebowania wojsk niemieckich na paliwo w Europie. W 1943 roku fabryka wyprodukowała 577 tysięcy ton paliw syntetycznych, co stanowiło 15% całkowitego zapotrzebowania.

Najwyższej jakości benzyna była przeznaczona dla samolotów Luftwaffe, a olej napędowy o wyjątkowej jakości dostarczano U-Bootom. Gorsze gatunki oleju trafiały do okrętów nawodnych Kriegsmarine, natomiast pełen asortyment benzyn, olejów i smarów był przeznaczony dla czołgów i pojazdów Wehrmachtu. Produkty uboczne, takie jak smoła, sadza i odpady, wykorzystywano w przemyśle farmaceutycznym.

Fabryka była wielokrotnie bombardowana przez aliantów podczas wojny, ale produkcja benzyny trwała aż do kilku miesięcy przed jej zakończeniem. Ostatni nalot na fabrykę miał miejsce 8 marca 1945 roku.

Podczas pięciu lat trwania wojny w zakładzie pracowało 30 tysięcy niewolników. 13 tysięcy z nich zmarło z powodu wycieńczenia, ciężkiej pracy, chorób, braku opieki medycznej lub zostało zamordowanych. Na terenie fabryki znajdowały się liczne obozy karne, obozy pracy oraz filie obozów koncentracyjnych. Istniał także statek handlowy pełniący funkcję pływającego obozu.

Obecnie na terenie fabryki zachowało się kilka budynków, w tym elewator węglowy, zespoły silosów oraz szkielety hal produkcyjnych. Zachowały się również naziemne bunkry przeciwlotnicze. Fabryka posiadała rozbudowaną infrastrukturę podziemną, obejmującą kanały, baseny, bunkry i piwnice, z których część od lat 40. XX wieku jest zalana wodą. Większość tych podziemi pełniła funkcje technologiczne.